Pagina 1 van 1

Maybe one day it’ll go away. Maybe one day I won’t give a fu

Geplaatst: 07-09-2014 12:09
door ninawhoiam
ck about anything.

Hoi.

Mia n Lukey

Geplaatst: 07-09-2014 12:30
door seguir somrient
Bijna direct na het voorstel van Mia knikte Anthony met een glimlachje. ‘Ik zal jullie dan ook de beste plekken laten zien!’ zei de jongen iets te enthousiast naar haar mening. Zeker omdat hij zichzelf nu alsnog uitgenodigd had, waardoor haar dag met Ashton hoogst waarschijnlijk, nee, maak dat maar zeker, verpest werd. Die jongen was nu al in een slecht humeur, laat staan hoe hij zou zijn als hij erachter kwam dat de andere jongen mee zou gaan. Toch zei ze er niks van en knikte ze enkel, waarop ze achter haar vriend aan naar de auto liep.
Eenmaal bij de auto nam Mia plaats naast Ashton, op de passagiersstoel. ‘Hij rijdt mee,’ mompelde ze tegen de jongen terwijl ze de gordel om deed. Anthony was inmiddels ingestapt en begon honderduit te praten over de voorgaande avond, waardoor er een angstig gevoel in Mia op borrelde. Hij was nu van alles aan het vertellen dat helemaal niet gebeurt was. Zo had hij het over de aanwezige drugs, die er in werkelijkheid helemaal niet waren geweest. God, er was zelfs amper alcohol geweest. Bovendien vertelde hij allerlei dingen over mensen waar ze mee om gingen, waardoor iedereen behalve hij in het slechte licht gesteld word. Tot slot vertelde hij ook nog dat Mia had gevraagd om het vest, waar haar mond letterlijk van open viel. Wat probeerde Anthony nou te doen? Haar hele dag en relatie te verpesten, in één simpel autoritje? Toch zei ze nog altijd niks en probeerde ze haar gezicht zo normaal mogelijk te trekken. Natuurlijk was dat hopeloos, maar ze kon niet anders dan het proberen.
Eenmaal aangekomen bij de universiteit na de langste twintig minuten van haar leven, stapte ze uit en rekte ze zich even goed uit. Haar blik richtte ze direct op Anthony, waarop ze hem duidelijk geïrriteerd aankeek. Ze had geen idee wat Ashton nu ging doen – uiteindelijk kende hij de waarheid niet. Nu was het haar woord tegen dat van Anthony. Hopelijk zou hij haar eerder geloven, anders kon deze dag nog wel het eind van alles wat ze op hadden gebouwd betekenen. Een zoals wel te begrijpen valt, was dat wel het laatste wat Mia wou. Ze hield zo veel van die jongen, soms was het écht ongezond, en nu ze een ander leven begon te lijden leek het wel alsof ze steeds verder uit elkaar dreven. Ze zou er alles aan willen doen om het te kunnen negeren of zelfs te kunnen laten verdwijnen, maar wist dat niemand daartoe in staat zou zijn. Zij en Ashton moesten dit samen op zien te lossen. Zonder Anthony in de buurt, wie nu ook maar weer bewezen had dat hij eigenlijk een kloootzak was.

Luke keek ontzettend op tegen dat eeuwige wachten terwijl zij haar spullen aan het uitzoeken was. Waarom had ze hem überhaupt meegenomen, als ze toch niet wou dat hij haar hielp – laat staan hem iets zou vertellen over de achtergrond van deze kamer. Hij wist niks. Ze hield hem volledig in het duister en leek totaal niet van plan om dat te gaan veranderen. God. Waarom waren deze twee ook alweer bij elkaar? Er was niks wat hen bij elkaar hield, of zo. De enige gelijkenissen die de twee hadden was hun onzekerheid en hun verleden met pesterijen. Meer niet. Niet voor zover Luke wist, maar ach, zij vertelde hem toch niks. Dus hoe kon je dat hem kwalijk nemen? In ieder geval betwijfelde hij hun relatie op dit moment nog al. Uitspreken deed hij dat echter niet.
De jongen liet zich weer op haar bed zakken, maar ging dit keer languit op zijn rug liggen en sloot zijn ogen. Aangezien hij nog altijd amper kon slapen was hij werkelijk uitgeput. Ieder vrij moment dat hij had zorgde ervoor dat die vermoeidheid weer extreem naar voren kwam. Hij zou in principe nu als een blok in slaap kunnen vallen, als hij zichzelf niet met alle kracht die hij bezat wakker zou houden. Niet dat het verder veel uit zou maken als hij zou gaan slapen, uiteindelijk wilde Niomi zijn hulp toch niet. En ze zou hem ook niks gaan vertellen. Dus opnieuw, wat moest hij hier dan? Hij kon net zo goed gaan slapen…
Precies op het moment dat hij zijn ogen sloot begon ze echter weer te praten, waar hij diep om moest zuchten. Ze deed dus precies hetzelfde als hij, maakte hij op uit haar woorden. Ze wou mensen niet lastig vallen met haar problemen. Dat deed hij ook nooit, en keek waar dat hem heen had gebracht. Op de rand van de afgrond. En het zag er nou niet echt naar uit dat hij daaraan zou kunnen ontsnappen. De vraag was zelfs of hij dat wel wou. Controle was iets wat hij sowieso altijd al wou hebben, en op deze manier had hij dat. In ieder geval over zijn eigen lichaam. Híj kon bepalen wat er met hem zou gebeuren, iemand anders hoorde dat niet voor hem te doen. ‘Wat een slap excuus,’ vertelde Luke Niomi ondanks zijn begripvolle gedachten toch geïrriteerd. Hij kon hier absoluut niet tegen en had wel iets beters van haar verwacht. Maar dat was misschien ook wel weer heel hypocriet van hem. Dat leek zijn specialiteit wel te zijn de laatste tijd. Zijn ogen sloot hij weer, na een diep te hebben gezucht.